R. IV Death

Padłam wyczerpana na łóżko. Nie to żeby podróż czy rozpakowywanie walizek było męczące, ale wstawanie o 6 rano to dla mnie męczarnia. Złapałam telefon ze słuchawkami i włączyłam muzykę głośno, by nie słyszeć dźwięków z zewnątrz. Usłyszałam pierwsze nuty „Lonely Day” System of a Down i od razu odpłynęłam do innego świata. Zaczęłam widzieć ten głupi dzień.
Stałam w domu, przed sypialnią mamy. Po cichu wymknęłam się z domu. Padało. Zbierało się na burzę, na tę pieprzoną burzę. Wyszłam z domu żeby iść do stajni. Chciałam wybrać się nocą w teren, zawsze w lesie, przy blasku księżyca wydawało mi się, że tata wracał i był ze mną.  Ubrałam Cenę i pojechałam. Byłam nad jeziorem kiedy rozpętała się burza. Szybko wróciłam żeby nie denerwować kobyły. Byłam prawie na miejscu kiedy zobaczyłam nasz dom w płomieniach. Ruszyłam cwałem, nie wiedziałam co się dzieje, co robić. Chciałam tylko uratować  rodzinę. Wbiegłyśmy na posesję, zostawiłam Cenę przywiązaną do bramy, pobiegłam jakieś do domu. Z drzwi i okien buchały płomienie. Wiedziałam, że nie wejdę do środka. Zaczęłam wołać na całe gardło „mamo”, wzywałam ją, wzywałam brata, wzywałam psy, prosiłam o pomoc. Nikt nie wyszedł. Zakryłam twarz apaszką i pomimo płomieni smagających moje ciało jak bat, chciałam wejść do środka. Byłam już blisko wejścia kiedy dach się zawalił i żar i huk odrzuciły mnie do tyłu. Kucnęłam, zakryłam twarz w dłoniach i wybuchłam głośnym płaczem. Zaczęłam się modlić, błagać tatę i Boga by ich oszczędzili. Nikt jednak mnie nie słuchał. Deszcz dalej padał, pioruny waliły dookoła, płomienie buchały, niemal słyszałam jak się ze mnie śmiały, mój dom stał w płomieniach, a raczej jego ruiny, a pod nimi moja matka, brat, psy i wszystko co miałam, a ja ? Klęczałam przed nim, szlochałam i błagałam Boga by to był tylko sen. Całe moje życie runęło jak dach, dach na którym kiedyś siedziałam z bratem i oglądałam gwiazdy. Klęczałam tak, aż do przyjazdu straży pożarnej. Widocznie sąsiednia wieś ujrzała pożar i wezwała pomoc. Trochę za późno. Ich przyjazd nie miał sensu i tak wszystko stracone. Gdy ujrzałam twarz nieznajomego mężczyzny wciąż majaczyłam i płakałam. Facet coś do mnie mówił, lekko mną potrząsnął, ale ja nic nie czułam, nic nie słyszałam. Strażak machnął ręką do innych, a tamci wzięli się za gaszenie pożaru. Poczułam na sobie czyjeś ramiona. Wciąż szeptałam te same słowa. Dopiero po chwili usłyszałam głos mężczyzny, był przy samych uszach szeptał czule i troskliwie: spokojnie, wszystko będzie dobrze. Nic nie będzie dobrze, pomyślałam. Spoczywałam w jego objęciach jak manekin, nie tuliłam się, nie spierałam. Nagle zobaczyłam, że jeden z ekipy niesie coś małego na rękach. Podszedł do mnie i dał mi przedmiot, był owinięty w koc. Rzecz zaczęła się trząść, odwinęłam koc. Zobaczyłam pod nim przerażoną i lekko poparzoną Myszkę. Strażak powiedział, że pies był za domem w byle, ale i tak doznał lekkich obrażeń. Wpadłam w jeszcze większą rozpacz. Przytuliłam psa, ale zamiast niej widziałam 6 innych piszczących i skomlących zwierząt. Merlin, mały biedny szczeniak, miał ledwo 3 miesiące, Mika, moja mała Mikusia, 4 lata ze mną byłaś, Kaja, drobniutka, mieściłaś się w kieszeni, byłaś taka słodka, Deisy taka nieufna, tak strasznie się bałaś, na pewno, Saba, Walery, Roki ! Wszystkie na pewno wołałyście o pomoc, ale ona nie przyszła, a wy spłonęliście żywcem. Zaraz po tym ujrzałam mamę i Michała, tak słodko spali, nieświadomi tego, że jeszcze tej nocy zginą.

____
Żebyście poznali nieco bliżej Jessie.